wildcat!

I am wildcat, you are a worm
and we're chasing each other and taking turns
we aren't giving up, we aren't safe
and we're chasing each other all over the place

Ostatnio szkoda mi słów i nerwów na opisanie swojego życia. Czuję się jak w jakimś popierdolonym serialu dla nastolatków. 

Kupiłam sobie karnet do Cinema City i oglądam wszystkie nowości. I podczas dzisiejszego seansu Zakładnika z Wall Street (całkiem okej, ale Jodie Foster wolę jako aktorkę, bo trochę naciągnęła fabułę, ale Clooney i Roberts + ujęcia z Nowego Jorku ratują wszystko) stwierdziłam, że ufam jedynie hollywoodzkim produkcjom, bo przynajmniej wiem, co się stanie. Wiem, kto kogo zabije, oszuka, przerucha i tak dalej. Chciałabym tak w życiu, bo czasami ktoś niepozorny potrafi odpierdolić coś tak obrzydliwego, że gdyby nie mój ukochany Mateusz, to rzygałabym z obrzydzenia na sam widok ludzi. To chyba czyni mnie humanistką?