szaleńczo staram się nadążać i nie zgubić w tym siebie gdzieś po drodze. 
skoczyłam na życiowym bungee i wzięłam na siebie kosmiczną odpowiedzialność. 
w miarę prostym krokiem przeszłam ostatnie dwa miesiące. 
teraz w sumie trochę wolałabym zostać w miejscu gdzie jest dość stabilnie, ale też trochę siedzę i wiecznie niecierpliwie czekam.
posuwam się widocznie do przodu, ale bardzo stoję w miejscu. 
uczucia wciąż wrzucone do jednej miski są traktowane mikserem i nie, nie mam wpływu. 
przydałoby się jeszcze kilka takich bungee, skoków na głęboką wodę, wylotów w kosmos i innych tego typu metafor. 
wydaje mi się że strach gdzieś wewnątrz odbiera mi moją odwagę i otwartość. 
powinnam się teraz przełamać i walczyć jak szalona a znów przysłaniają mnie szarości. 
wolę chyba żałować że spróbowałam milion razy niż że jednak zbyt mało.
może więcej dystansu znowu.    idę biec.