nie wiem co czuje. nie znam tych uczuć. to takie dziwne jak wszystko się zmienia. 
wyobrażałam sobie to przecież tysiące razy, a teraz gdy się dzieje dalej nie umiem ułożyć myśli w słowa. 
próbuję rozmawiać, brak mi słów. boje się, nie uciekam. upijam się, czuję się lepiej. cieszę się, nie wiem z czego. 
tańczę teraz na granicy dwóch żyć, z których jedno bezpiecznie stoi w miejscu i lekko pokrywa się kurzem,
a drugie biegnie tak szybko że nie da się go dogonić. odpowiedzialność, dystans, życie w trasie. maska. 
w miarę ładna, z grubego szkła, nie pęka. czasem zaparowuje od wewnątrz, ale czy to ważne. 
przyzwyczajenie do niej dotychczas idzie zbyt łatwo. a co jeśli to pułapka. nie ma znaków zapytania bo nie ma odpowiedzi.
może trwa proces oswojenia i może maska to nowa twarz. 
i nie ma czasu się zastanowić nad papką wewnątrz i uczuciami i strachem i nie ma czasu jej zdjąć. i nie ma kiedy. 
doceniam małe momenty tak jakby miały nie być do końca moje. albo jakby miały później zniknąć.
słucham smutnej muzyki, chyba trochę tęsknię i trochę się boję, albo w sumie nie wiem. 
daleko już zaszłam. nawet nie wiedziałam że jest we mnie tyle odwagi. 
będę się modlić o wielką siłę. boże, nie wiem co czuje.