Bździbdźąg.

Chuj z tym, że pada, że boli, że nie wiem, że wiem, że jest ciemno, że za jasno, że się psuje, że naprawia, że gorzko, że słodko, że daleko, że blisko, że czasu nie ma, że jest, że się gotuje, albo że mrozi.

I tak trzeba zapierdalać, wpierdalać, spać, srać i szczać. Nakuriwać salta choćby się ziema gównem zalewała.

Trzeba być cicho, trzeba być głośno, trzeba dać wpierdol i dostać wpierdol, trzeba się uśmiechnąć, albo skulić cicho w kącie. Na koniec TYLKO ZAPYTAM kiedy?

Zalewa mnie z lekka gorycz, od jakiegoś czasu, co chwile, jakieś maksymalne pierdoły perfidnie psują mi dobry nastrój.

Aż mam dzikie wrażenie, że mnie jakaś nadprzyrodzona siła wystawia na próbę.

Ma na celowniku ofiarę i nawet przez 40cm beton wystrzeli swój pocisk złości i nienawiści.

I nawet wtedy kiedy wydaje mi się, że jestem za wystarczająco mocną osłoną przylezie menda i da mi w pysk. I pieprzyć logikę, ale przed tym zawsze widzę te trzy cyfry jak, gdyby ostrzeżenie pogodynki przed nadciągającą nawałnicą.

Ale w tym wszystkim jest coś arcyzabawnego, a co? NIe potrafię się ugiąć, i gdy ta burza minie otacza, dostaję pakiet darmowej siły. Aż dziwne bo zwykle zamykałem drzwi na klucz i dorzucałem drewna do kominka.

Tak wiele się zmieniło, tak wiele czasu upłynęło, a Wy mnie dalej zrozumieć nie potraficie. Ciągłę(naginam, ale coś w tym jest) osądy, wielkie obrazy majestatu. Może pomogę... Nie zawsze mówię co myślę, nie zawsze dopierdalam bo mi się nudzi i nie zazdroszczę Wam niczego. Nawet w środku rozpierduchy życzę szczerego najlepszego wszystkiego.

I może właśnie to są te powody przez, które tak na prawdę nigdy nie odchodzę. I wiecie czego tylko pragnę? Zostać pchniętym w ogień, ugasić go i wyjść z dymu z uśmiechem na ryjcu. Osiągnąć coś, zostać doceniany i wyczilowanym gościem... Jak każdy z Was, ale nie po trupach.

I chuj!! Idę szukać mojego uśmiechu w tą nudą sobotę ;d

BTW: Wybaczcie za wulgaryzmy i ostrość tekstu, ale drama musi być.