Tak było pięknie i tak było łatwo, chociaż tak smutno, samotnie i beznadziejnie cały tamten czas. 

Chciałabym w końcu móc bez strachu patrzeć w przyszłość i żyć bardziej dla siebie niż dla wszystkich dookoła. Przeżyć to w taki sposób, jaki odpowiadałby mnie, a nie utartym stereotypom i choremu wyścigowi szczurów stworzonemu nie wiadomo przez kogo i nie wiadomo w jakim celu. Tak strasznie boli mnie naturalna chęć pokazania komuś, że jest się od niego lepszym dla samej przyjemności zrobienia tej drugiej osobie na złość. 
Trudno mi się przyznać, że kompletnie nie radzę sobie ze sobą i wszystkimi obowiązkami, które narzuciłam na siebie tylko po to, żeby na siłę uszczęśliwić najbliższe mi osoby. Że nie znoszę swojego życia takim, jakim jest i oddałabym wiele, aby cofnąć czas o jakieś 5 lat i poukładać to wszystko zupełnie inaczej. Wierzę, że mogłabym być szczęśliwsza.