Zdziwiony... Zdziwiona twarz? :o

Zdjęcie zrobione w ostatni miesiąc szkoły.

Jakby ktoś mnie zapytał, Czy będę tęsknił za tą szkołą, odpowiedź byłaby jasna.

Nie.

Odpowiedź ta nasuwała by kolejne wątpliwości, które rozmówca chciałby rozwiać następnymi swoimi wścibskościami:

A czy będziesz chociaż wspominał tę szkołę?

Oczywiście, że tak. Wbrew pozorom przeżyłem tam jakąś część mojego życia. Wspominam każde najlepsze chwile, od początku podstawówki, do teraz. W nim (tu Gimnazjum) znajduję się moich kilka wspomnień-faworytek, które jak nadarzy się okazja, wypływają z zakamarków mojej głowy, wprost do centrum.

I tak oto wygrał Rozmówca-nr-1, który po wyczerpującej temat odpowiedzi Rozmówcy-nr-2, ruszył w świat. Tym razem innych męcząc dziwnymi ptaniami.

Sam się nieraz zastanawiam, po co to piszę. Po co mam się dzielić ze swoimi przemyśleniami z innymi, zwłaszcza z czytelnikami. Rozmowy są dużo lepsze, możecie mi wierzyć. Jeśli macie ochotę porozmawiać, rozmawiajcie. Jeśli macie ochotę być wysłuchanym - rozmawiajcie!

No nic... Na mnie już pora. Trzeba w końcu coś zrobić z tym uciekającym czasem... I dziękujmy Amerykanom, że nie ma wehikułu czasu. Kto wie jakim człowiekiem byłby teraz każdy z nas. Idealnym, tylko dlatego że "naprawił" swój błąd w przeszłości?

A może mądrzejszym?

Tiaaa... Chętnie sam cofnąłbym czas i "naprawił" kilka rzeczy, ale czy nie lepiej powiedzieć "przepraszam"?

Macie racje... Wcale nie lepiej

1000 razy powtarzane słowo traci na wartości. Pamiętajcie o tym. Zwykłe powiedzenie "przepraszam" nie załatwi sprawy.

"Nie wybaczę, dopóki nie wyczuję[...]"

"[...] Zapachu czekolady"

Jeśli wiece o czym mówię piszę