"Teksańczyk okazał się człowiekiem dobrodusznym, koleżeńskim i miłym. Po trzech dniach wszyscy mieli go dziurki w nosie.."   /Paragraf 22 Joseph Heller

Są wśród nas. Ich obecności nie da się nie zauważyć. Pomimo największych wysiłków wyróżniają się z tłumu przeciętnych obywateli. Od normalnych ludzi pozornie różni Ich tylko kilka niewiele znaczących szczegółów. W rzeczywistości dzieli nas przepaść nie do pokonania.

Trudno powiedzieć, który z naszych zmysłów reaguje na Nich jako pierwszy, bo kiedy tylko Tamci pojawiają się na horyzoncie, wszystko w nas gwałtownie przechodzi w stan gotowości. Może więc na alarm bije ów tajemniczy zmysł szósty?

Są inni, co do tego nie ma wątpliwości. Jeszcze zanim się pojawią we własnych, odrażających osobach oślepia nas blask Ich porażającego i niezniszczalnego uśmiechu. Wykrzywione w straszliwym grymasie wargi rozciągają się na pogodnych mordach od ucha do ucha, jednocześnie ukazując drapieżnie odsłonięte kły.

Zaraz potem wzrok przyciąga hipnotyczne spojrzenie szalonych, wiecznie wesołych ślepi, które śmieją się wraz z gębą. Nigdy nie opuszcza ich ów chorobliwy blask, ów entuzjazm i optymizm na widok których cnotliwy człowiek obraca się trzy razy i spluwa przez ramię, chcąc uchronić się przed szatańskim urokiem.

Nie dotyka ich jednak nieufność, nie dotykają pomówienia, ani ludzka zawiść. Spotykają się z nimi nie od dziś, bo z piętnem bezwarunkowego szczęścia się urodzili.

Więc ślą w tłum swoje rozjaśniające mrok uśmiechy i hipnotyzują roześmianymi oczami. I niczym szczurołapowie opanowują serca przyzwoitych ludzi, zarażając ich swoim szaleństwem.

A my lecimy za ich światełkiem jak ćmy za blaskiem lampy.
I kochamy Ich i nienawidzimy. I uwielbiamy i doprowadzają nas do szału.
Bo choć podziwiamy Ich dar, to jednak nie możemy Im wybaczyć największej zbrodni, jaką z uśmiechem na ustach popełniają dzień po dniu.

Zadowolenia z siebie i z życia...