Muszę być silna cz. 10

 Nooo Kochani doszliśmy do 10 części.. wow :D Kolejna za 5 "Fajne".. jak się postaracie to jeszcze dzisiaj.

 + WYSYŁAJCIE SWOJE PRACE NA E-MAIL: [email protected] ;D

*****************************************************

Zrezygnowana osunęłam się na podłogę i zaczęłam płakać. Po chwili poczułam, że ktoś siada obok mnie. Otworzyłam jedno oko i przyglądnęłam się tajemniczej osobie. Wyglądała bardzo znajomo. Blond włosy, idealne rysy twarzy, ten sam kolor oczu.. Niemożliwe, to Karol!

- Karol.. co ty tu robisz? - spytałam zdziwiona. Chłopak popatrzył na mnie z troską.

- Czemu płaczesz?

- Nie odpowiada się pytaniem na pytanie! Byłam pierwsza, odpowiedz.

- Kiedy indziej ci wyjaśnię. A teraz dlaczego płaczesz? Co się stało?

- Teraz cię nagle obchodzę?! - prawie krzyknęłam z natłoku emocji. Idiota najpierw mnie lubi, potem przestaje i mnie ignoruje, a teraz znowu się zachowuje jakby nic wcześniej takiego nie było, lubimy się i jest git. Manipuluje mną!

- Ale.. - zaczął się tłumaczyć, lecz nie dałam mu skończyć.

- Nieważne już. Muszę iść, cześć. - zakończyłam pośpiesznie rozmowę kierując się w stronę pani woźnej. Miałam nadzieję, że wie coś o moich rzeczach. I faktycznie, powiedziała, że przegoniła uczniów, którzy chcieli wszystko zabrać i schowała zawartość mojej szafki w bezpieczne miejsce w swoim kantorku. Oddała mi je, a ja ogromnie jej podziękowałam. Chociaż panie sprzątające są po mojej stronie, to zawsze coś. Po tym całym dniu w szkole czułam się fatalnie, mama oczywiście w domu musiała to zauważyć.

- Kochanie, stało się coś? - zapytała widząc moją minę.

- Po prostu mam zły humor. Nic się nie stało. - rzuciłam szybko ją wymijając i biegnąc na górę do pokoju. Miałam dosyć ich wszystkich. Dzieciaków ze szkoły, nauczycieli, Karola, a nawet mamy. Położyłam się na łóżku ze słuchawkami w uszach oraz ulubioną muzyką w tle i zaczęłam odpływać w mój świat, relaksować się. Pół godziny później moją terapię przerwało pukanie do drzwi.

- Proszę! - krzyknęłam, przykrywając twarz poduszką.

- Cześć Emili. - usłyszałam ten delikatny głos należący do Karola.

- Czego chcesz? - burknęłam wściekła, że teraz nagle przychodzi, kiedy przedtem mnie ignorował.

- Przepraszam, że nie zadzwoniłem w niedzielę. Mogliśmy się spotkać, ale coś mi wypadło. Przepraszam, naprawdę żałuję. - powiedział siadając na łóżku.

- Aha. - odparłam czując, że zaraz nie wytrzymam.. Z jednej strony byłam zła, z drugiej, bardzo cieszyłam się, że przyszedł.

- Emili.. powiesz mi co się stało, że masz taki humor? - spytał po chwili. Podniosłam się ukazując mu czerwoną od płaczu twarz. - Jej.. widzę, że coś jest nie tak. Chcesz się wygadać to śmiało, wysłucham cię. - przysunął się bliżej i troskliwie mnie objął.  Moment później wiedział już o wszystkim co się stało. Szlochałam w jego koszulkę ze smutku, ale tak naprawdę gdzieś w środku cieszyłam się z tego, że tu jest. Wybaczyłam mu poprzednie zachowanie, nawet nie pytałam o powód ani o niczym nie wspominałam, bo nie chciałam przerywać tej chwili. Gdy już się uspokoiłam, włączyliśmy telewizor i puściliśmy komedię. Potem graliśmy w gry planszowe i szachy, oczywiście w szachach wygrał Karol, ja jestem w tym bardzo kiepska. Czas nam szybko upłynął, nim się obejrzeliśmy, było już po 22. Wymieniłam z chłopakiem porozumiewawcze spojrzenie. Od razu zrozumiał, że chodzi o przeprowadzoną niedawno rozmowę na temat sposobów na skuteczne symulowanie choroby. Mimo, że twierdził, że to niebezpieczne zjadać surowego ziemniaka, to jednak ja, uparta, byłam gotowa nawet zjeść to świństwo, byle tylko nie iść do budy i nie widzieć znowu tych obleśnych plastików i Darii.

                                                                  CDN..

                                            (za 5 "Fajne" kolejna) + nie przeszkadza Wam taki rozmiar czcionki? Czy większy ma być? ;D