marzy mi się...

marzy mi się o zachodzie słońca siedziec na zbożowych łąkach, z założonymi rękami na kolanach oglądając niebo. marzy mi się aby lekki powiew zimnego wiatru budził gęsią skórkę na mojej skórze...

Chciałabym siedzieć tam i czuć się beztrosko, wolna jak dziki kot, wszechstronna jak mały motyl.. Z resztkami makijażu na delikatnie opalonej cerze, w poczochranych włosach koloru słomkowego myśleć, zastanawiac się i kontemplować. Patrzeć na swoje życie z boku. Powydziwiać. Podzielić ten czas odrobinę ze swoim uzależnieniem.. Jakimkolwiek. Ale czy mam je?

O tak. Widzę to.

Ale póki co, najdalej gdzie się poruszam to do szkoły i na korki. A o zachodzie słońca mogę sobie właśnie pomarzyć. Albo podpatrzeć go odrobinę podciągając bordowe rolety. Bez makijażu? Lepiej żeby mnie nikt nie widział. Opalona cera? To chyba nie dla mnie. Poczochrane słomkowe włosy? To za miesiąc. Powydziwiać? Tak, to całe życie. A uzależnienie? Nie mam czasu na uzależnienia.

Życie mi ucieka a ja nadal zrobiłam w nim tyle samo. Czytaj: nic.

Realistka?

Zainspirowało mnie to słońce conajmniej jakbym była ze starożytnego Rzymu.