Przepraszam,

Już mam chyba serdecznie dość. Mam serdecznie dość pracy, tego, że nie mam na nic czasu, tego, że muszę wyczarowywac hajs za każdym razek kiedy pstryknę palcami. Nie życzę nikomu, żeby w moim wieku miał taką sytuację jak ja. Nie narzekałam, przepraszałam, usprawiedliwaiałm się. Koniec. Już nie mam siły byc siostrą Bożą miłosierdzia i przepraszać każdego za nie swoje grzechy. Ile można? No ile, bo nie wiem. Serio. Gdyby nie to, że mam Krystiana, prawdopodobnie w ogole nie kontaktowałabym się z ludźmi. Zerwałam wszystkie znajomości na rzecz pracy. W zamian dostaje brak poszanowania do mojej osoby i do tego co robię. Dostanę zjebkę za każdą rzecz jaką zrobię źle, ale za każdym razem kiedy ozapierdalam się jak wół nie usłyszę nic. Jeszcze gratis utną mi pensję. a ja już nie mam siły tyrać codziennie po 8 godzin lub więcej za grosze. Łatwo powiedzieć zmień pracę... Łatwiej chyba by mi było zmienić siebie. W jednorożca... Kiedys już o tym pisałam. Gdybym mogła, zmieniłabym kilka rzeczy w swoim życiorysie. Siedziałabym u matki, dopóki by mi dupa nie odpadła i liczyła na jej łaskę. Skąd brać na wszystko siłę, skąd brać pieniądze... Boże, jeśli to słyszysz, czytasz, patrzysz.. Ześlij mi cokolwiek, żebym w końcu zobaczyła, że to co robię ma sens, i, że nie klasyfikujesz mnie na miejscu szarego kowalskiego, pracoholika tylko, że mam jakąś misję, jakiś cel. Zgubiony, ale jest. proszę, bo nie wiem co mam robić...