Na zdjęciu chyba tylko ja, generalnie nie widzę tego zdjęcia wyraźnie, bo jest zamazane i całe w czerwone kropy. Tylko moją twarz widzę wyraźnie.

Nastał spokój.

Sam przyszedł.

I jakoś tak dziwnie już mnie nic nie denerwuje, nic nie sprawia że czuję się zestresowany.

I...

śmiało patrzę w przyszłość.

Dobrze jest i oby tak dalej : ).

Nawet uczy mi się tak jakoś łatwiej.

Ale i tak mi będzie smutno w tym miesiącu

w zasadzie to nawet teraz mi jest. Jednak zmienia się to powoli w taką...

smutną akceptację,

która potem przerodzi się w akceptację.

Podsumowując jest taki stan stazy duchowej.

I to dobrze. Bardzo dobrze. bardzo dobrze.

Ale i tak smutek to smutek, i i tak go będę odczuwał póki co.

Da się o nim jednak zapomnieć, jak chwytasz marzenia swoje i Twoich przyjaciół i sprawiasz żeby się spełniły.