Szepty na ulicy.

"Myślę, myślę, że kiedy to wszystko jest już skończone, to powraca tylko przez mgłę, rozumiesz. Jak kalejdoskop wspomnień. Powraca wszystko, za wyjątkiem jego samego. Myślę, że gdy pierwszy raz go ujrzałam, jakaś cząstka mnie wiedziała co może się wydarzyć. I naprawdę, nie chodzi tutaj o jego słowa, czy czyny. Chodzi o uczucie, które pojawiło się razem z nim. Szalonym wydaje się fakt, że nie mogę być pewna czy kiedykolwiek poczuję coś podobnego. I nie wiem, czy powinnam to poczuć. Wiedziałam, że jego świat poruszał się zbyt szybko i spalał wyjątkowo jasnym płomieniem, ale pomyślałam wtedy: "Jak diabeł mógłby pchać mnie w ramiona kogoś, kto przypomina anioła gdy tylko się uśmiechnie?". Może to wiedział, kiedy mnie zobaczył. Zgaduję, że straciłam wszelką równowagę. I myślę, że najgorszą częścią tego wszystkiego, nie było utracenie jego. Tylko to, że zatraciłam siebie. "

Wkradł się we mnie najsmutniejszy strach, 
że nigdy mnie nie kochałeś, ani nikogo i niczego.

Jedyne zdjęcie, które udało mi się zrobić mojemu szczurkowi, a które nie jest rozmazane, to raczej ruchliwe zwierzątko. 

Niestety drugiemu już nie zdążyłam, szybko ode mnie odszedł, choroba nie wybiera, po prostu jest.

Ferie leniwe, spanie do piętnastej po południu, a dziś troche alkoholu, nie dużo, choroba nie pozwala w końcu.

Jedzenie, jedzenie i jeszcze raz jedzenie od wielu dni to moje najlepsze zajęcie, a nie jeszcze są gry. Zaczęłam maniaczyć, fakt, że nie są to gry komputerowe ale jednak, aż się sobie dziwię, no ale w końcu co lepszego do roboty, dzieci nie płaczą, także wolność. 

Do czasu.

Mam dwadzieścia lat, a dalej śpie w koszulce w misie, no i co? Zaraz trzydziestka trzeba jak najdłużej stwarzać pozory, a w stwarzaniu pozorów jestem mistrzem od kilkunastu lat.

Niedługo kolejny piercing, a po nim tatuowanie całego uda, tylko skąd teraz na to pieniądze.

Czas iść do pracy, albo wiem! Idę pogapić się w sufit i cieszyć się tym co już mam.  

Chcę pogo, bądź koncert. Muszę wyżyć swoją niespokojną duszę.