Mimo swoich 21 lat nadal nie wiem czego tak naprawdę chcę od życia.

Nie jestem pewna drogi, którą wybrałam/narzucono mi dotychczas. 

W pewnych chwilach to wszystko wydaje mi się zbyt bezsensowne i zbyt banalne jak na moje ambicje.

A może ja po prostu zbyt wiele wymagam od życia, a zbyt mało daje od siebie? 

Z jednej strony chciałabym aby to wszystko potoczyło się jakoś inaczej. Ta monotonnia, która otacza mnie od pewnego czasu działa zdecydowanie na moją niekorzyść. Chce czegoś innego. Nowego. Świeżego.

Jest promyczek, który jakoś podtrzymuje mnie w normalym położeniu. Moja prywatna odskocznia w głębie błękitu.

Jest coś czego o mnie nie wiesz?

Zastanawiam się czy będzie kiedyś kolorowo. Nie książkowo. Bo nie o to chodzi. Tylko czy powstanie zarys mojego prawdziwego życia. Nie tego, którym kierują inni. Mam serdecznie dość tego, że mówią mi co mam robić, co trzeba i co wypada.

Do cholery jasnej przecież to jest moje życie. Nikt go za mnie nie przeżyje. Chociaż mam wrażenie, że zbyt późno niektórzy chcieli wdrożyć mi w głowe swoje mądrości. Czuje się zamknieta w klatce. Chciałabym zobaczyć kawałek świata. Żyć chwilą i się nie tłumaczyć. Przed nikim. Tylko czy jest to w ogóle możliwe... Co mnie obchodzi co ktoś o mnie mówi. Czemu człowiekowi od początku jest mówione co można, a co nie. Po co to wszystko...

_____________________________________________________________________________

Nadzieja ma skrzydła. Osiada na duszy. I śpiewa piosenkę bez słów, która nigdy się nie kończy.