Po kilku tygodniach pecha przyszedł czas na kawałek szczęścia.

Może jednak nie będę musiała się tu męczyć tyle ile myślałam.

Wspominałam już, że uwielbiam właścicieli mieszkania które wynajmuje?

Oczywiście, że tak.

W piątek dzwoniłam do nich żeby wypowiedzieć umowę, a oni najzwyczajniej w świecie się nie zgodzili.

Zaproponowali mi duuużo innych rozwiązań i kompromisów, o które nawet nie śmiałabym prosić.

Nie potrafię ubrać w słowa tego jakie dziwne i mile to uczucie, kiedy obcy ludzie traktują mnie jak własne dziecko i dbają o mnie jak o dzieciaka.

Obie z panią D. się popłakałyśmy.

Jeszcze nigdy nigdzie nie miałam domu, a tam jest mi najlepiej na świecie, te cztery kąty leczą moją psychikę na wielu płaszczyznach.