Wieczory są najokropniejszą częscią tych nużących dni. Wróciłabym chętnie do mojego charakteru sprzed trzech lat. Gdy nic nie było mi obojętne, miałam uczucia których dotąd nie potrafie opisać. Były wszystkim. Od płaczu po śmiech. Kiedyś robiłam wszystko by pozbyć się takiego stanu, gdy obchodziło mnie wszystko, umiałam płakać, tęsknić, a teraz? Nie potrafie nic. Tak naprawdę mam wszystko gdzieś. 

Pragnę zimy, nie dlatego że jest zimna, a ja lubię wprawdzie zimno. Ale dlatego że jest piękna. Wieczorne spacery gdy zimne płatki śniegu spadają mi na twarz. Gdy powraca wszystko , wszystkie wspomnienia, wszystkie uczucia. 

Zmieniłam się i to bardzo. Ty mnie zmieniłeś mimo iż tego nie chciałam. Nie pragnęłam. Chciałabym wrócić. Niech wróci normalna Karolina, z normalnymi uczuciami. Dziwisz sie że taka jestem. Nie jestem taka z mojej zachcianki. Jestem taka bo poznałam Ciebie. I przez to musiałam się zmienić. Stać się poważna, bez zahamowania w moim zachowaniu. Nie wiem dlaczego, nie potrafie tego wytłumaczyć. 

Nie potrafie tak żyć. To okropnie uczucie, jak masz wszystko gdzies, dopoki nie zaczyna Ci sie wszystko walić. Nie chce ranić, nie chce być obojetna, nei chce być taka. 

Chce być sobą. Karoliną która potrafi czuć. Nie potrafi się postawić. Zgadza się na wszystko. Zrobi wszystko dla kogoś na kim jej zależy. No kurwa...

Dziś się dobijamy, bo co innego mi zostało? NIC.