Dom dla psychicznie chorych #1  

"Przez liście sączy się mgliście czyste złoto
Do lata na przełaj przez las idziemy piechotą"

Myślę o słońcu. O wysepkach ciepła rozlanych po ziemi, o złocistych snopach, przebijających przez konary leniwie kołyszących się na wietrze sosen.

I o zapachu lasu. Żywym, ciepłym, znajomym i ukochanym zapachu lasu - ziemi, słońca, trawy, drzew.

I o szumie sosen, co zatrzymują czas, wyjmując go poza nawias rzeczywistości, by móc w odosobnieniu od świata cieszyć się chwilą, obracaną leniwie w dłoni.

To jedno w życiu liczy się przeciw wszystkiemu - umiejetność rozmycia siebie przed nieskończonością świata, by skupić się w skończoności własnego miniversum, zagubiwszy to, co zewnętrze, a obróciwszy się ku temu, co immanentne. Czuć, a nie myśleć. Odbierać, nie przetwarzać.

Rozbić się w przestrzeni i skupić ją w sobie. Szelest wiatru w konarach, powietrze przesycone żywiczną wonią drzew i organicznym zapachem ziemi, nawoływanie ptactwa...

God save the forest!