<sup>"Stoi dwanaście stóp nad powodzią
Patrzy
Samotnie
Ponad wodą

Samotność narasta i powoli
Wypełnia jej zmarznięte ciało
Z góry na dół

Jeden po drugim jej zmysły umierają
Wspomnienia bledną
I opuszczają jej oczy
Wciąż widzą światy których nigdy nie było
I jeden po drugim jasne ptaki opuszczają ją...

Poruszona nagłym hałasem
Próbuje się odwrócić
Lecz w końcu
Bezszelestnie
Osuwa się i uderza głową
W wodę, która
Przyjmuje ją z ukłonem
I topi z łatwością

Zostawiłbym cały świat we krwi
Gdybym tylko mógł ci pomóc kochanie
Przemijające kształty
Tak wiele lat temu byłaś
młoda i piękna i odważna

Wszystko było prawdą
To nie mogła być zmyślona historia...
Chciałbym by to wszystko było prawdą
A nie tylko historią

Słowa opuściły mnie
Bez życia
Z nadzieją
Oddycham jak tonący człowiek

Oh Fushia!
Zostawiasz mnie
Oddychającego jak tonący człowiek."</sup>