Promyk wiosny.

"Miej­my nadzieję!... Nie tę lichą, marną co rdzeń spróchniały w wątły kwiat ubiera, lecz tę niezłomną, która tkwi ja­ko ziar­no przyszłych poświęceń w duszy bohatera" ~Adam Asnyk.

Ja ciebie kocham! Ach te słowa 
Tak dziwnie w moim sercu brzmią. 
Miałażby wrócić wiosna nowa? 
I zbudzić kwiaty co w nim śpią? 
Miałbym w miłości cud uwierzyć, 
Jak Łazarz z grobu mego wstać? 
Młodzieńczy, dawny kształt odświeżyć, 
Z rąk twoich nowe życie brać? 

Ja ciebie kocham? Czyż być może? 
Czyż mnie nie zwodzi złudzeń moc? 
Ach nie! bo jasną widzę zorzę 
I pierzchającą widzę noc! 
I wszystko we mnie inne, świeże, 
Zwątpienia w sercu stopniał lód, 
I znowu pragnę - kocham - wierzę - 
Wierzę w miłości wieczny cud! 

Ja ciebie kocham! Świat się zmienia, 
Zakwita szczęściem od tych słów, 
I tak jak w pierwszych dniach stworzenia 
Przybiera ślubną szatę znów! 
A dusza skrzydła znów dostaje, 
Już jej nie ściga ziemski żal - 
I w elizejskie leci gaje - 

I tonie pośród światła fal!

~A. Asnyk.