Ludzie uczą się przeżyważ, znosić, wyrażać... ale co? To, o czym tak trudno się mówi.

To, co tak trudno złapać czy nazwać. To co jest jak chmura albo dym. I może czasem ktoś powie, ze chyba wracają mu prawdziwe uczucia.

Ale kiedy można mieć pewność, że to już? Że to już jest uczucie? Czy uczucia można dotknąć? A jeśli tak trudno jest go dotknąć, to czy można o nim mówić?

Nie można, ja nie umiem mówić o uczuciach, troche za bardzo się spinam.

Łatwiej jest chyba o tych chmurach i dymach opowiadać, gdy się po prostu pokaże i dotknie kwadratowego, zimnego konkretu. Takiego jak kafle.

Kafle to coś, co już dawno przestałam lubić. A właściwie nigdy nie lubiłam ich na tyle, na ile nie lubi się wszystkiego, co obojętne.

Ja przynajmniej teraz mam pretensje do wszystkiego co obojętne, martwe, nieożywione: dlaczego nie jest przyjazne, ciepłe, ludzkie, ożywione jakimiś uczuciami?

Ostatnio zaczęłam nie lubić kafli naprawdę. Bo stały się dla mnie takie ożywione pewnymi uczuciami, ale nie były to uczucia, jakich bym komukolwiek życzyła...

nie umiem być dobra. Ale to dlatego, że w moim mózgu wszystkie dobre rzeczy przybrały taką bezkształtną, dziwną masę. I ona wcale nie jest zimna i nieożywiona.

Ona jest taka przeraźliwie ciepła, przesłodzona i urocza. To co było uczuciem chyba stało się obsesją. Takim lepkim, obrzydliwie słodkim do pożygu uczuciem, czymś tak całkowicie odrażającym i makabrycznym, że chyba przestałam wierzyć w jakąkolwiek ich p r a w d z i w o ś ć.

Po prostu nic już nie jest jak dawniej, wszystko coraz bardziej zaczęło mnie przerażać. Ale jest cudownie! Bo biegam od kwesti Murzyna z tacą na głowie, poprzez Zimną, twardą i błyszczącą kaczkę oraz ogólne stwardnienie Polski i mojej mamy. No i dobiegam do opowieści o prawdziwej miłości.

I z przykrością stwierdzam, że prawdziwej miłości NIE MA.

***

Mam twardą głowę, lubię studentów. Moja ciotka mówi ze wstrętem i chociaż kierowniczka opowiada bajkę, to wole popatrzeć na komunistyczny gej meets bogobojny hrabia.

Zwariowałam.