Cześć I.
Minął rok od siarczystego buta w serce. Uszkodzony trzymam się. Czasami odzywają się (...). Wściekłe i głodne. Drapiące wnętrze moje. Szepczące o niższości,  o klęsce i smaku ust, których tak pragnąłem. Nachodzą mnie we śnie, w głosach dziewcząt o innych oczach.
Przez ten cholerny rok widziałem Cię we wszystkich (...).  Zamykałem oczy, kiedy wtulałem się w ich ciała. Chciałem Ciebie. Przez ostatni rok chciałem tylko Ciebie. Niszczyłem siebie i tych, którzy nie pasowali do układanki, z której wyrzuciłaś wszystkie pasujące elementy. Wyrzuciłaś siebie. Całą siebie. Pozostawiony trzymałem się. Każdego cholernego dnia musiałem się trzymać. Trzymałem się w pionie i poziomie, ponad wszystkim i niczym, w objęciach nieszczęść i muśnięciach radości. Przeżyłem. Żyję. Wyczulony pomimo znieczulenia. Silny pomimo osłabienia.
Teraz trzymam inną dłoń, innego ciała dotykam i topię się w oczach innych. W rocznicę objęć iluzji mojej pocałowałem dzisiejszą codzienność i trwa. A Ty zniknęłaś pozostawiając ślady (...).