z łatwością możesz mnie odnaleźć. od dawna nie jestem w stanie

wymknąć się z własnych sideł. z pościeli wybudowałam łódź

i boję się opuścić stopy na podłogę. rozkładam się na plecach

w bezpieczniej pozycji. obserwuję wszechświat wymalowany na suficie,

uniesioną ręką albo opuszkiem po ścianie rysuję kontur znajomych twarzy.

wspomnienia zamglone,urywki jedynie gdzieś na dnie świadomości,

przegniłe, zatęchłe, mącą spokój. nie pozwalają odpocząć,

opaść zbyt ciężkim powiekom. jestem już zmęczona. krótka zmiana,

przelotny impuls w mózgu. pozbywam się z obszarów podniebnych

ostatnich już zupełnie fragmentów Ciebie. zażyłość wyciśnięta jak owoc,

obrana ze skórki. cytrus pryskający w oczy. jesteś gdzieś jeszcze w powietrzu,

jak zgniły zapach budzącej się wiosny. nie jako nadzieja, a wspomnienie

zdecydowanie zbyt długiej zmarzliny. zakonserwowany w bursztynie robak.

tak tylko żeby obejrzeć z odrazą, obrócić w dłoniach i zachwycić się światłem,

które przebijając rudawą masę, roziskrza się i znika w oddali. nie wracaj.