Twój podpis...

zostawiłaś w moim zeszycie swój ślad...

bo już nigdy się nie podpiszesz...

dzisiaj na poczcie e-mail dostałam wiadomośc... z naszej-klasy...

że moja znajoma skończy za dwa dni 18ście lat...

tak czekałaś na ten dzień...

a Ciebie już nie ma...

jak ciężko mi pojac , że jeszcze dwa miesiące temu byłaś u mnie.. i opowiadałaś o walentynkach ...

jak mówiłaś, że przeżyłaś coś pięknego...

że tamto wydarzenie będzie niezapomniane...

i opowiesz je kiedyś swoim dzieciom albo wnukom...

;(

"Jeśli znajdziesz prawdziwego przyjaciela chroń go, bo to drugi ty"

dlaczego życie nie pozwoliło mi jechac tym samochodem wtedy z Tobą...;(

ja zawsze każe zapinac innym pasy...;(

gdybym tylko wtedy mogła byc  z Tobą ;(

gdybym tylko mogła zmienic bieg wydarzeń...

gdyby tylko móc cofnąc czas...

ale nie... już nic zrobic się nie da...

i ta bezradnośc...

ta co była...

jak przed chwilą... mam przed oczami Twój obraz...

Ty roześmiana...

a tuz obok tego obrazu...

drugi Twój obraz...

jak leżysz w szpitalu a ja koło Ciebie stoję...

jak trzymam za rękę...

na początku wierzę, że będzie okej...

a potem jak z każdym dniem nadzieja gaśnie...

jak w przedostatni dzień wiem, że już umierasz;(...

ale w duchu czekam na cud...

ale życie nie pisze scenariuszy z happy endem...

takie rzeczy to tylko w filmach...

przez Twoją śmierc zrozumiałam jak życie jest cenne...

jak łatwo je starcic...

i jak bardzo jest trudno...

jak bardzo je kocham...

i jak bardzo je nienawidze...

że czasem mam ochote zasnąc i nie obudzic się już...

dziwnie...

pusto...

szaro...

inaczej...

jak nigdy dotąd...

mam wrażenie, że to wszystko sen...

ale, że już nigdy nie obudze się z tego koszmaru...

że juz nigdy nie nadejdzie dobry dzień... wspaniały, szczęśliwy czas... ten piękny sen...

Tęsknię...

Tęsknię...

i mogę już tylko tęsknic...