światło bije ze Wschodu 

Kiedyś tak nie było, nie bałam się stawiać pewnych kroków do przodu, nie starałam się tak bardzo jak teraz, bo wiedziałam, że wszystko, że szczęście mam na wyciągnięcie ręki, wiedziałam, że wszystko jest możliwe, że razem osiągniemy wszystkie cele i razem spełnimy wszystkie marzenia. Myślisz to cudownie. Nadszedł jeden dzień, ja stałam się potworem, jakimś totalnym wytworem zwierzęcej, bo nie ludzkiej, wyobraźni- straciłam wszystko, w jednej chwili prysły wszystkie marzenia, przeze mnie, przez moją głupotę i przez nieznanie swoich ciemnych stron. Czas ucieka mi przez palce, cały czas w jednym miejscu, w tej samej komorze gazowej, i wydawałoby się, że ktoś chciałby ci pomóc, otworzyć drzwi, wpuścić trochę powietrza, a on jeszcze bardziej pogłębił to wszystko, stoję z zawiązanym foliowym workiem na głowie- czekam na Ciebie, nie potrafię go zdjąć, chociaż tak bardzo jestem świadoma wszystkiego i tak bardzo wierzę w to, że nasze marzenia powrócą. Przyjdź, zdejmij ten worek, razem cieszmy się świeżym powietrzem. Przegoniłam potwory. Zło nie powróci. Wierzę.