Park. Dziew­czy­na siedząca sa­mot­nie na ław­ce. Jest wieczór. Głowa spuszczo­na, scho­wana w rękach. Po po­liczku spływają jej ciepłe łzy. W uszach ma słuchaw­ki. Ce­line Dion-my heart will go on. Ta piosen­ka ty­le jej przy­pomi­na. Bo­li ją to, że to o co tak się sta­ra jest nieosiągal­ne. Pod­no­si głowę, uk­radkiem zer­ka na par­kową aleję, za­myka oczy i znów widzi ten ob­raz. Szła tą drogą z nim. Śmiała się i było jej dob­rze. Wsta­je z ław­ki i idzie. Cho­ciaż do do­mu ma tak blis­ko to idzie trasą bar­dzo długą. Cze­mu ? Bo to dro­ga wspom­nień. W pew­nym mo­men­cie zat­rzy­muje się i stoi. Ma za­gubione spoj­rze­nie. Rze­ka łez płynąca po jej twarzy i te oczy - naj­smut­niej­sze ja­kie widziałam. Szłam za nią odkąd zauważyłam ją w par­ku. Przyglądałam się jej i czułam się tak jak­bym widziała siebie. Nie, to nie było tak. To byłam ja. To ja sie­działam na tej ław­ce. To ja płakałam. 

jest 00.00 może 00.01 a ja czuję się jakl by była juz conajmniej 02.00 chyba czas spać Dlaczego dodaję wpis o tej porze? To bardzo proste myslałam o poniedziałku o końcu mojego dnia, myślałam o nim...  

DOBRANOC