bo ze mną jest jeden zasadniczy problem - nie potrafie stłumić emocji.

jeżeli kocham to na 100 %

jeżeli nienawidze to całą sobą.

jeżeli jest mi smutno, to cały świat się wali.

jeżeli jestem zadowolona, to wpadam w euforyczną radość,

najgorsze jest jednak to ,że te tak skrajne emocje, mogą następować  bezpośrednio po sobie, w bardzo krótkim czasie. i najchętniej to bym wszystko wypaplała całemu światu - albo dlaczego neinawidze, albo dlaczego wszystko jest beznadziejne, albo czemu jest cudnie. Tylko ja zapominam o tym , że niektórzy mogą sobie nie zdawac z tego sparwy , ze ja pogadam, pogadam i zaraz mi najpewniej przechodzi, i tu tkwi mój błąd.

Obciązam ludzi sobą, ludzi nieświadomych mojej nieprzewidywalności i zmienności.

I w jednej sekundzie potrafie nienawidzić i kochać , płakac i śmiać się.

i jestem impulsywna. i to nie jest dobre, znowu, zwłaszcza dla otoczenia.

nie zastanawiam się nad tym co robię ' a co mi szkodzi, raz się żyje ' - myślę, robiąc z siebie kretynkę i krzywdząc innych.

No , niestety, Droga Pani- nie ma się już tych 13stu lat i nie przechodzi się buntu młodzieńczego, trzeba zacząć uważać na słowa, emocje, zachowania, trzeba zacząć ponosić odpowiedzialnośc za nie.

a to chyba jest najtrudniejsze z tego wszystkiego.