Gdy rozum śpi budzą sie upiory..

                         Uczucie osamotnienia, smutek, żal, poczucie beznadzieii...

      To co mi towarzyszy dzisiejszym dniu...

    Może to jesienna depresja mnie dopadła...

     Zaczęłam się zastanawiać nad swoim życiem. Czy to ma jeszcze jakiś sens?, Czy to co chciałam robić kilka lat temu jest aktualne?, Czy nie zmieniły sie priorytety, marzenia? Czy dalej wiem co chce robić w życiu?

    Nie...Teraz wiem tylko to że już nie jestem niczego pewna. Nie wiem czy obrałam właściwy kierunek...

     Czy żałuję ? 

        Nie wiem... 

       Czytając wiszący na ścianie napis '' Nie zmarnuję życia'' zaczynam myśleć ze juz jest za późno. Zastanawiam się czy to sie już nie stało. Już nie cieszą mnie rzeczy które kilka miesięcy temu powodowały że na mojej twarzy gościł uśmiech. Juz nie cieszy mnie nowy dzien. To że wstało słońce i można znowu zawojować świat, zaczęłam twardo stąpać po ziemi. A gdzie marzenia? Są, jest ich mnóstwo, ale nie ma ma nie czasu.

            Podobno ludzie sie zmieniaja, dorastają. Nie wiem może to i mnie zaczęło dotyczyć...Tylko że ja nie chce, może to brzmi dziecinnie. Ale po prostu uświadomiłam sobie, przekonałam sie na własnej skórze że to co mówił  M.   jest prawdą :'' Świat nie jest zły, ale ludzie to skurwysyny '' Jest w tym coś...  Ufasz komuś a potem sie okazuje ze to twój największy wróg, kolaborant pieprzony. 

       Życie nie jest łatwe. Będąc małą dziewczynką chciałam dorosnąć. Ubierałam sie w sukienki mamy i przymierzałam jej buty na wysokim obcasie. Chciałam być już dorosła, móc decydować o sobie.  Wkroczyć w ten tajemniczy swiat dorosłych. Teraz z biegiem lat, gdy już ma sie jest dorosłym, to człowiek wkracza w ten brutalny świat i wtedy to chciałby sie cofną cudownych, niewinnych lat dzieciństwa. Ale już jest za późno, nie da sie cofnąć czasu.

              Trzeba żyć , bo życie po to jest aby je przeżyć...