O sobie: nocą cienie tańczą po ścianach w świetle latarni ... a ściany mają barwę mlecznej drogi ... ciągnie się ona od podnóży łóżka by zbiec ku górze ... w śmiesznych zawijanych ścieżkach .... delikatnie usianych zielonością sadów .. jabłonie się czerwienią ... jakby lekko zawstydzone ...uchylone wiatrem .... i tańczą w sukniach krawatem powiązane koszule ... w dłoniach trzymane dłonie .. i grusza tak nisko się uchyla .. jakby rozbujana w tym śmiechu tak nisko się kłaniała ku ziemi w szeptach .. by powiedzieć bliżej bliżej... i tak bawią się cienie struchlałe bo świt za niedługo nastanie by rozdzielić je na chwilę .. zdyszane ... tak w maleńkich kroczkach sobie pójdą tą mleczną drogą i tym sadem ... biec ramię w ramię ... w uścisku .... w tęsknocie spoczną ... by nocą ... znów ....
