Koniec.

Skończyło się coś ważnego. Skoczyło się pewne życie. Jakis okres. Jakieś momenty o których można później opowiadać. O historii wielkie miłości lecz złamanym sercu. Skończyło się coś na co ktoś jednak liczył jak na happy end, który nigdy nie nastał. Na ostatnie życzenie. Ostatnie życie. 

Ale mimo złamanego serca, mimo starganej psychiki - nie żałuję. Bo z każdą taką historia uczę się. Uczę się siebie, ludzi, facetów, świata. Uczę się, ze czasem warto zaryzykować. Że życie z myślą *co by było gdyby" to życie w wiecznej niewiedzy. Życie które nigdy nie będzie tu i teraz. Tylko tam.. Gdybym.. 

Nie żałuję bo wiem że ogromne uczucie nadal istnieje na tym świecie i jest dostępne dla każdego.

Dwa lata temu wydarzyło się coś niezapomnianego, jak historie z książek o wielkiej miłości. Nie sądziłam że jestem w stanie to przeżyć. Poczuć. Doświadczyć. Doznać. 

Dziś wiem że dwa lata temu byłam zupełnie inną osobą niż jestem teraz. Byłam biedniejsza o tą wiedzę i to doświadczenie. Miałam inne plany i pragnienia, inne priorytety i wyobrażenia. 

Wszytsko to po to by zmierzyć się dalej ze sobą i ze światem, który może być naprawdę niesamowity. 

I chociaż wewnątrz jakąś część mnie umarła i chociaż nie śpię spokojnie, nie budzę się wypoczęta i pełna energii i nadziei - mimo to wierzę że czeka mnie jeszcze coś dobrego w tym życiu, naprawdę. tylko najpierw muszę czegoś doswiadczyc i tylko odemnie zależy ile zaryzykuje dla tej wiedzy. 

Ja jestem swoim życiem.