who are we now?

Kim jestem?
Czy jestem nocnym skurwysynem, który pije piwo po ostrym koncercie, wśród obcych ludzi
których po kilku godzinach traktuję jak przyjaciół,
czy jestem nim, bo zawsze chciałam?
Czy to ktoś mnie zmienił?
przytoczę sytuację z piaskownicy gdy codziennie przychodziły nowe dzieci,
a ja zawsze na koniec podchodziłam do mamy i mówiłam
"zobacz, mam nowego przyjaciela"
"a jak się nazywa?"
"nie wiem"
Wtedy nie ważne było, ze nie wiesz jak się ktoś nazywa, jaki ma kolor skóry, co je, i ile je,
nie ważne było czy ma różowe ubrania, czy czarne, czy dresy, czy koszule.
Bawiliśmy się najlepiej jak potrafiliśmy, tworzyliśmy razem swoje dzieciństwo.


Czy jestem zwykłym człowiekiem,
noszącym normalne, kolorowe ubrania, które do siebie pasują
czy jestem człowiekiem nie grzeszącym myślą, ani uczynkiem.
Czy to ludzie mnie zmienili?
Czy przez nich taka właśnie się stałam?

A kim chcę być?
Czy chcę być człowiekiem bez zegarka
dla którego czas nie gra żadnej roli,
nie ważne czy noc czy dzień
czy źle czy dobrze
Idę w rozwalonych butach bez sznurówek, na uszach mam skradzione, czarne, duże słuchawki,
a w kieszeni grającą empetrójkę.
Na plecy zarzuconą kurtkę ze skóry po tacie, a spodnie w kilku miejscach poprzedzierane,
ozdobione szerokimi dziurami na kolanach.


A może wolałabym
być człowiekiem punktualnym,
chciałabym by ludzie mnie podziwiali za doskonałość
może chciałabym kiedyś powiedzieć
"hej patrzcie, jestem urzędnikiem państwowym, zarabiam mnóstwo kasy"
Wstawać rano do szkoły z myślą,
że kolejny raz będę jechała do burmistrza zaprosić na jakąś ważną uroczystość,
chciałabym być wyróżnioną przez nauczycieli i dyrektorów,
Iść przez korytarz z wysoko uniesioną głową, czuć na sobie zawistne spojrzenia
zwykłych ludzi.
Idę w zawiązanych butach na małym obcasie, na uszach zawieszone mam nieduże, srebrne kolczyki,
a pod pachą czarną teczkę,w której trzymam najbliższe samorządowe plany.


Która ja, to właśnie ja?
Czy zmieniam się pod wpływem towarzystwa z jakim przebywam?
Czy to przez to, że mam naście lat ?
Hormony przestają być wytłumaczeniem,
moje zachowanie staje się coraz bardziej niezrozumiałe.
Nocami nie mogę spać,
a w dzień czuję irytację do ludzi.
Śmieszą mnie komentarze na temat mnie.
Ludzie są zabawni, więc czuję się człowiekiem.