Widzę tylko czarne i białe.


Wewnętrzne odczucia pozowliłyby mi usiąść na środku autobusu i wrzeszczeć.
Dokonujemy złych wyborów, to nasze odwieczne piętno.
Miało być inaczej. Znów jest tak samo, jak za każdym razem.
Czasami jest za późno na odwrócenie skutków przypadkowego wyboru. Zniszczyłam siebie? Może tak mi lepiej? Może mam świadomość tego, że człowiek szybko tonie?
Z kim mam budować mur szczęścia? Pozostaje mi budowanie muru przed światem.
Dokąd zmierzamy? Po co idziemy? Czego pragniemy? A co takiego na dzień dzisiejszy mamy?
Czy to złe , że próbujemy się odciąć od rzeczywistości, która nas krzywdzi?
Że popadamy w depresje, bagno - płyniemy z nurtem zgubnej rzeki?
Mówią jutro będzie lepsze, ale jutra nie ma..
Komu mamy mówić: "chwyć mnie za rękę" , gdy nie ma takich ludzi.
Dokonajmy samodestrukcji, nie jesteśmy niczego dobrego warci.
To co cieszyło nas kiedyś, staje się niemożliwe.
Po co walczyć o siebie , nikt o nas nie walczy.
Jesteśmy jak rycerze na tarczy, kurz opada po bitwie.
Gdzie ratunek, gdzie ta przystań?
Odnajdźmy nas na mapie życia, i dumnie reprezentumy siebie!
Motywacji garść, rzućcie mi w twarz.


Niech mnie ktoś obudzi, bo tonę w morzu swoich myśli..