Nareszcie nowy wpis ;D

- A gdy­byśmy tak poszli gdzieś? Tak jak kiedyś pamiętasz?
- Wiesz... Ja­koś nie mam ocho­ty. - Ciaśniej owinęła się ko­cem.
- Mu­sisz w końcu wyjść z do­mu. Wiesz o tym dob­rze. - Ona tyl­ko skinęła głową. - Daj mi szansę, będziemy się dob­rze ba­wić. Tak jak za daw­nych czasów.
- Ale gdzie pójdziemy? - Szepnęła cicho.
- Hm... A gdzie byś chciała?
- Naj­chętniej zos­tałabym w do­mu. - Od­wróciła się do niego ple­cami.
- Nie możesz wie­cznie sie­dzieć w do­mu! Młoda, proszę Cię.
- Ja na prawdę nie mam ocho­ty. - Łzy zaczęły spływać po jej twarzy.
- Ubieraj się, ja cze­kam przed po­kojem. - Skinęła tyl­ko głową, wy­tarła twarz i po 10 mi­nutach była już go­towa. Wyszli na mias­to, chodzi­li po par­ku, roz­ma­wiali jak za daw­nych czasów. Kil­ka ra­zy po­jawiły się łzy, ale On zaw­sze był w pob­liżu. On jej naj­lep­szy przy­jaciel.
Od­pro­wadził ją pod sa­me drzwi do­mu.
- Dziękuję Ci - pier­wszy raz uśmiech za­gościł na jej twarzy.
- Nie masz za co dzięko­wać Młoda. - Uśmie­chnął się i od­szedł z ręko­ma w kie­sze­ni.
- Ależ mam... Pier­wszy raz od wielu ty­god­ni mo­je ser­ce jak­by mniej cier­piało. - Po­wie­działa szep­tem do siebie i weszła do ciem­ne­go po­koju, by zno­wu od­dać się wspom­nieniom. 

Kolejny raz nie miała odwagi powiedzieć mu, jak bardzo go Kocha.

Nie czaruj, że nadzieja jest wszechmocna.

Czasem i ona ma tylko jedną szansę..