like me.

wstałam dzisiaj o dwunastej.

dla większości to normalne zjawisko jeśli chodzi o niedzielę, ale nie dla mnie.

gdzieś w podświadomości czułam, że dziś wydarzy się coś, czego nie powinnam się absolutnie spodziewać.

po rozklejeniu oczu byłam jak w amoku.

głowa pękała mi od nadmiaru myśli, które jak zwykle opadły na mój umysł.

wysunęłam się spod kołdry, a w moje rozpalone ciało uderzył lodowaty strumień powietrza.

skrzywiłam się nieznacznie.

dobrze wiedziałam, że piec był zimny i nikomu nie kwapiło się do rozpalenia ognia.

ubrałam się w cokolwiek i starym zwyczajem odpaliłam komputer.

zapominając o świecie, zaczęłam słuchać muzyki.

po dwóch godzinach brat dał mi znak, że ktoś do mnie dzwoni.

spojrzałam na wyświetlacz.

jakiś nieznany numer.

odebrałam.

i kiedy usłyszałam "morge" przeciągnięte przy literze "o", zamarłam.

wiedziałam do kogo należy głos w słuchawce.

po chwili otrząsnęłam się z wakacyjnych myśli i odzyskałam głos.

"z jakiej okazji dzwonisz?" - spytałam, siląc się na wesoły ton.

"za dwa tygodnie wracam do Polski."

"tak? to interesujące." - zadrżałam.

"no. jest szansa, że się spotkamy?"

zbladłam.

nie miałam pojęcia, co odpowiedzieć.

on zapytał o to tak zwyczajnie.

jakby pytał o pogodę albo co jadłam na śniadanie.

przed oczami znów miałam obrazek naszych ostatnich dni w Holandii.

ja, on, przystanek autobusowy, hałas hamującego pociągu w oddali.

miałam już się zgodzić, tak bardzo tego chciałam, gdy nagle zmieniłam zdanie.

"nie." - prawie płakałam. - "nie mam ochoty cię widzieć."

i zanim zdążył zapytać "co jest grane?" rzuciłam telefonem.