Wypleciony czas naszych dłoni Tuż nad rankiem, kiedy jeszcze ciemno W samotnej gonitwie bez dźwięków Z wyłamaną chwilą dającą zapomnieć Spokój na lustro mórz bezwietrznych Ogarniających cichości spokojem Kiedy istnieliśmy istniały sztormy Zalewając plaże naszych uczuć I zobacz nie ma wojen przelanych słowami Bez złości bez tkwiącej świecy zazdrości Rzek już nie widać pod lodem namiętności Nie smak i wstręt do łączącej chwili Zamknięte usta już nie pocałują siebie Ulotna pamięć zawodzi coraz bardziej Toniemy z miesiąca na miesiąc w głębinę W której już nie znajdziemy swego ciepła Wiec chowam Ciebie w zakamarek pamięci Który jeszcze może przyjąć wstręt twych słów Kiedyś sobie może mnie przypomnisz Gdy lód przestanie istnieć wśród rzek I bądź pewny tkwij w moim wyznaniu Znów kwitnąc na wiosnę zwiędłymi kwiatami Tkwiąc na plaży sama przy spokojnym morzu Zapomniałam smak szaleństwa i zarazy serca