Uczmy się życia od dzieci...

Każdy z nas był dzieckiem, każdy miał 6 lat i poznawał świat, każdy w innych warunkach i po swojemu... Ilu z Was myśli, że pamięta swoje dzieciństwo? Na pewno wielu... na pewno? Dzieci w swojej prostocie są niezwykłe, są zagadką... Chyba nikt nie widzi świata tak jak one, to oczywiste, one go dopiero poznają, nie rozumieją. I przyjmują ten świat z ciekawością, uczą się go poprzez zabawę, słuchając i odbierając wszystkimi zmysłami... nie zrażają się do niego. Są tylko dziećmi. Wyobraźnia dziecka jest niesamowita. Nie poznana... Dorośli patrzą na nich z pobłażaniem i dystansem... nie pamiętają... Tylko w głowie dziecka piaskownica otoczona szarymi blokami może stać się pirackim okrętem, kolega z przepaską na oku groźnym i złym kapitanem a inny z kijem w dłoni kompanem w przygodach na śmierć i życie. Dla nich ten kij nie jest kijem, jest ostrą jak brzytwa szablą... Nie, nie jest tak... to są dzieci... znów tarzają sie w piasku, w tym siedlisku bakterii. To jest złe! Teren prac budowlanych. Opuszczony. A pośrodku dzieci... Bawią się w najlepsze, tak widać to od razu, są żołnierzami, właśnie ratują świat od zła. Nie widać... one są w niebezpieczeństwie i nie rozumieją tego. To miejsce jest niebezpieczne, na pewno coś im się stanie... To są dzieci. To jest złe! Średniej wielkości łąka i mały lasek na wsi. W lasku zwierzęta. Nieprzebrana kraina... niezbadana. Ciemny las. Siedliszcze najstraszniejszych, najokrutniejszych bestii. Przed wejściem do lasu grupka dzieci... bohaterowie. Idą na poszukiwanie przygód nie zważając na niebezpieczeństwa, są nietykalni. Nie, to tylko dzieci, poszły na łąkę. Znowu się pobrudzą... Czy one nie mogą bawić się w domu? Przecież tam jest niebezpiecznie, no i jeszcze ten las, trafią na żmiję, dzika albo lisa nie daj Boże ze wścieklizną... A oni Są tylko dziećmi. To jest złe! Dzieci są przebiegłe… nic im się nie może stać… są dziećmi… Najwyżej będą miały ślady swoich bohaterskich czynów. Nie, to są zadrapania i siniaki… a mogło stać się coś poważnego, mogli sobie coś połamać albo złapać zakażenie, to są tylko dzieci. Noc. Dziecięcy pokoik. Niedomknięta szafa, ubranko rzucone na oparcie krzesła. Za oknem księżyc… Straszne miejsce, potwory… Z szafy widać łypiące czerwone oko, tam gdzie wcześniej było krzesło ktoś stoi. Na ścianie szara poświata… duch. Krzyk… Nadchodzi pomoc… zapala się światło. - Co się stało? - Mamusiu, tam coś jest… - Śpij mały, zobacz w szafie nic niema, to tylko światło się odbija, wydawało Ci się, to są ubrania, sam je tu rzuciłeś zamiast poskładać a na ścianie widziałeś cień, który rzuca księżyc. Śpij. Znowu ciemność… zamykane drzwi skrzypią… oddalające się kroki są coraz cichsze. Potwory wracają… Trzeba skryć się w miejscu, gdzie nic złego nie może się stać, w kryjówce… tylko musi schować się cały. Tu jest bezpieczny… Heh, kryjówka, te dzieci, znowu zasnął skulony pod pierzyną. Jeszcze się udusi we śnie. Mógłby w końcu zacząć dorastać. Ale on jest jeszcze dzieckiem… tylko dzieckiem… Dzieci są niezwykłe, są tym kim chcą być… szarość życia codziennego jest im obca. Dziecko dorasta, szczęście i beztroska są wypierane przez problemy… Szkoła, praca, pieniądze, rodzina… Człowiek dorasta – zapomina. Ilu z Was naprawdę pamięta swoje dzieciństwo? Niewielu...