Byłaś mi wszystkim ....

Byłaś mi wszystkim, o miłości moja, Za czym duch tęskni jakby za mirażem, Czarowną wyspa, o miłości moja, I żywej wody źródłem i ołtarzem, Który sam Pan Bóg w żywe kwiaty stroi I wszystkie kwiaty owe były -- moje! O śnie, zbyt cudny, abyś trwać mógł dłużej, Świetlana nadziejo, obrazie anioła, Coś po to błysnął, aby zniknąć w burzy... Naprzód! Głos jakiś ku Jutru mnie woła, Lecz duch mój w przystań, co się wiecznie chmurzy, Wciąż zapatrzony -- na Przeszłości czoła, Bezsilny krąży wśród błędnego koła. Bo oto iście -- biada mi, o biada! Zagasły wszystkie mego życia słońca; Nigdy już -- nigdy już -- nigdy! powiada Głos mi tajemny, co od mórz bez końca Po brzeg piaszczysty -- strasznym echem włada: Dąb nie zakwitnie, co go grom roztrąca, Ani rannego orła lot, co spada! I życie moje -- to bólu zachwyty -- A nocy moich bezsenne marzenia Płyną, gdzie oczu twoich blask ukryty, Tam, kędy ślady twoich nóg stąpienia. Tam, gdzie eterów toczą się błękity -- U wiekuistych światłości strumienia.