#Ewelina 715

Pozwól mi nie mówić nic i tylko patrzeć, zanim znów stracisz oddech

i światło zgaśnie.

Nie oceniaj mnie po moim spokoju, bo on nigdy nie jest prawdziwy.

Ufam mu na tyle, na ile sama jestem w stanie przesunąć fortepian.

Jeśli odniesiesz sukces, to ci gratulują, w głębi serca czują zazdrość i żałują.

Kojarzysz mi się z gorącym prysznicem, z wolnością i rozkoszą w jednym.

Mam taki charakter, który łatwo skrzywdzić, choć nie widać ran, pozostają blizny.

Jesteś dla mnie jak tlen - nie odchodź, powoli przestaję oddychać.

Nie ma nic piękniejszego niż moment, w którym pierdoli ci się dosłownie wszystko.

Zasady są po to, aby je łamać, więc nie mów mi, że nie mogę.

Zbyt często bywasz w moich myślach, za rzadko w moim życiu.

Jestem zajęta zbieraniem zniszczonych kawałków życia.

Zanim zrozumiesz, Ona zapomni.

Bo może kiedyś spojrzysz na mnie inaczej i patrząc w moje oczy będziesz w stanie powiedzieć - tęskniłem.

Podrzyj białą kartkę na tysiąć kawałków, a potem uświadom sobie, że to właśnie zrobiłeś z moim sercem. Nie, nie posklejasz idealnie, nigdy.

E w e l i n a