Opowiadanie II

Kolejne opowiadanko od Paollii,

która zadbała o to, abyście mieli co czytać ;)

Na zdjęciu Paolla z chłopakiem :*
Duuużo szczęścia i jeszcze więcej miłości :**

Lajkujcie naszego

FANPAGE

Dla tych, którzy lubią opisy:
- umiesciłam kilka na fanpage, więc zapraszam :)

Opowiadanie II.

Kolejny deszczowy, jesienny dzień. Wszędzie tylko smutek, przygnębienie i szarość. Siedziałam na parapecie z kakałem w ręku i w ciepłych skarpetkach, a z głośników wydobywała się piosenka. Piosenka, która przypominała mi wszystkie chwile razem. Patrząc na księżyc, który świecił tak mocno jak nigdy myślałam o Bartku. Wtedy cały świat przestawał istnieć. Tak bardzo chciałabym zapomnieć o tobie o tym jak bardzo mnie skrzywdzi łeś. Wszystko, co robiłam przypominało mi Ciebie. Jak ja miałam normalnie żyć po tym wszystkim? Tak bardzo Cie kochałam. Dawałeś mi tak ogromne nadzieję na coś więcej pisząc mi o tym, jaka jestem cudowna jak dobrze czujesz się w moim towarzystwie. Zresztą zakochanej po uszy szesnastolatce nie potrzeba dużo, aby uwierzyć w miłość chłopaka. Wystarczy kilka uśmiechów, nie winnych słów i głębokich spojrzeń w oczy. To wystarczy. Dla Ciebie z radością wstawałam do szkoły. Lecąc jak na skrzydłach, aby znów Cie spotkać, nie martwiłam się o nic. Byłeś wszystkim. Każda sekunda z Tobą była tak cholernie ważna. Tak jak wspomniałam wcześniej, zakochanej szesnastolatce nie potrzeba dużo by się zakochać. Ale jeszcze łatwiej ją skrzywdzić. Właśnie Ty tak zrobiłeś. Dawałeś cholerne nadzieje na lepsze jutro, na naszą wspólną przyszłość. Po tylu tygodniach pisania, kiedy ja głupia Ci zaufałam i wyznałam, co czuje oczekując podobnej odpowiedzi, uzyskałam tylko: Zawsze traktowałem Cię jak koleżankę. To był największy cios, jaki mogłeś mi zadać. Nagle wszystko runęło. Nie miałam nic, bo straciłam Ciebie, a dla mnie to ty byłeś wszystkim. I co ja miałam dalej robić? Przestałeś pisać, w szkole zachowywałeś się jak byś mnie nie znał. To tak bardzo bolało. Nie mogłam na Ciebie patrzeć. Pomimo, że dalej byłam tak cholernie zakochana to jednocześnie Cię nie nawidziłam. Gdyby ktoś dał mi nóż, a Ty był w pobliżu nie zawahałabym się go użyć. Nie miałam siły chodzić do szkoły, a na nauce nie mogłam się skupić. Wszędzie byłeś tylko Ty. Kiedy zamknęłam oczy od razu pojawiał mi się twój obraz, choć tak bardzo tego nie chciałam. Nie wiedziałam, co mogłoby mi pomóc. Więc sięgnęłam po żyletkę. Wiem, że to było bardzo głupie i niedojrzale. Pomagało. Każda kreska bolała bardziej niż złamane serce. Tak minęła mi jesień i zima. Nadeszła wiosna i tego się najbardziej bałam. Teraz wszędzie będzie mnóstwo zakochanych par. Nie chciałam tego oglądać. Przez ten długi okres czasu udało mi się jakoś nad tym wszystkim zapanować. W szkole na niego nie reagowała, a po za szkołą się nie widywaliśmy. Lecz teraz widząc zakochanych wszystko powróci jak bumerang. Jestem tego pewna. Było coraz cieplej wiec wybarlam się na samotną wycieczkę rowerową, do parku. Wlożyłam słuchawki do uszu i ruszyłam. Rozmażona o prawdziwej milości, nie zauważyłam nadjeżdżającego z naprzeciwka rowerzysty. Zdeżyliśmy się. Cociaz wiedziałam że to moja wina zaczełam krzyczeć ponieważ upadłam i rozciełam kolano. W prawdzie chłopka na którego wjechałam był calkiem przystojny. Wyskoki blondyn o niebieskich oczach. Pomógł mi wstać i spytal czy może mnie odprowadzić. W sumie miałam kawał drogi do domu a na rowerze bym nie dojechała, wiec zgodziłam się. Idąc w ciepły wiosenny wieczór, pierwszy raz od bardzo dawna, zaczelam się śmiać. Przemek, tak się nazywal chłopak na którego wpadłam, potrafił rozbawić mnie do łez. Miał specyficzne usposobienie. Był pewny siebie, ale nie ordynarny czy wredny. Po długim spacerze, pożegnaliśmy się i każdy poszedł w swoją strone. Od tego wypadku w każdy wieczór jeździłam w to samo miejsce. On zawsze na mnie czekał. Jeździliśmy, śmialiśmy się i rozmawialiśmy. Przemek to naprawdę bardzo fajny chłopak. Przyznam, że spodobał mi się. O tamtym, nie myślałam już prawie wcale. W końcu nadszedł upragniony dzień, czyli wakacje. Nie musiałam już spotykać na szkolnych korytarzach Bartka, co cieszyło mnie najbardziej. W dzień rozpoczynający wakacje dostałam smsa . I właśnie ten jeden sms zburzył wszystko. To był on. Bartek. Tak bardzo płakałam. Wszystko powróciło. Kiedy go przeczytałam, po prostu zamarłam. Dostałam wiadomość o treści: Skrzywdziłem Cię, wiem przepraszam, ale zdałem sobie sprawę z tego, że Cię kocham i nie potrafię przestać o Tobie myśleć. Nie wiedziałam, co czuję. Co mam mu odpisać. Wiedział, że nie był mi obojętny, ale teraz miałam jeszcze Przemka. Co prawda nie byłam z nim, ale był naprawdę uroczy. Nie odpisałam Bartkowi. Pisał, dzwonił, nie odbierałam. Już prawie zapomniałam.

Nie wiedziałam, co mam dalej robić usiadłam na parapecie. Znów mocno świecił księżyc. Miałam Kakało a z głośników wydobywała się moja ulubiona piosenka. Łzy same wypływały mi z oczu. Nagle dostałam wiadomość. To był Przemek. Napisał mi, że nie wierzył w przeznaczenie oraz w miłość od pierwszego wejrzenia, ale dzięki mnie to się zmieniło. Na końcu smsa było umieszczone: Ps. Kocham Cię. Wtedy nie miałam wątpliwości. Chwyciłam telefon i napisałam do Bartka. Kilka miesięcy temu odpisałabym mu: Naprawdę? Ja Ciebie też bardzo kocham. Lecz po tym wszystkim co zrobił, ile bólu mi zadał, wiedziałam co mu odpisać : Naprawdę? SPIERDALAJ!. Wybrałam numer Przemka i napisałam mu żeby przyjechał do naszego miejsca. Nie przyjechał do kawiarni, do kina, ani do budki z lodami, gdzie ciągle je kupowaliśmy. Przyjechał do parku, dokładnie w to samo miejsce w którym na niego pierwszy raz wpadłam. Odłożył rower i nic nie mówiąc zaczął mnie całować. Później przytulił i powiedział te dwa słowa, które brzmiały tak szczerze: Kocham Cię.

By Paolla ;)

-contretemps ^