Zmrok jesienny ma ciszę solenną kościoła;

Tuż pod księżycem Wenus,

we mgle kadzidlanej,

Błyska, jak przed monstrancją płomyk nieśmiertelny;

Coś wielkiego, słodkiego coś kona dokoła.

Drzewa, podobne mnichom u zwłok czuwającym,

Mrąc same, rzężą psalmy ledwie dosłyszalne;

Chude ich pnie się wznoszą jak ręce błagalne,

Liście bez szmeru lecą, jak łzy, deszczem drżącym.

 Podczas gdy z widnokręgu, szerząc swe zasłony,

Noc wstaje i otula bezgranicze śpiące,

Niby całun trumienny, gwiazdami łzawiony,

Tam, w dali, niebo, tracąc duszę swoją, słońce,

Jak trup świetlny, powoli zlewa się, rozkłada... 

 I już nad barwnym ciałem krążą kruków stada.

Ta siła, która przez zielony lont prze kwiaty,

 Prze mój zielony wiek; ta, co rozrywa korzeń,

 Jest niszczycielką moją.

I tracę głos, gdy mam mówić skręconej róży,

Że młodość moją gnie ta sama febra mrozu.

Ta siła, która prze wodę na wskroś przez skały,

 Tłoczy moją krew; ta, co wysusza rzeki,

 Krew moją zmienia w wosk.

I tracę głos, gdy mam powiedzieć moim żyłom,

Jak piły z górskich wód usta, którymi mówię.

 Ta ręka, która w wir wprawia wodę w kałuży,

 Podnosi lotny kurz; ta, która wiąże wiatr,

Ciągnie mój czarny żagiel.

I tracę głos, gdy mam mówić powieszonemu,

Że z mego ciała kat uczynił swoje wapno.

Przylgnął wargami czas do tryskających źródeł;

Miłość nabrzmiewa, lecz opadająca krew Uspokoi jej ból.

I tracę głos, gdy mam wiatrowi opowiadać,

Jak wielki zegar gwiazd wybił godzinę nieba.

I tracę głos, gdy mam mówić zmarłej kochance,

Jak pełznie w pościel znów ten sam skręcony robak.