III

W głębi mego Lasu wciąż trwa pradawna świątynia dawno zapomnianych już Bogów.

Powolnym krokiem mijałem strzeliste obeliski strzegące ścieżki prowadzącej do jej wnętrza.
Niemi strażnicy spoglądali na mnie złowrogo przy pomocy wykutych w kamieniu okręgów.
Czułem jak wyczekują najmniejszego błędu z mojej strony tylko po to by uwięzić mą duszę w
jednym z nich.

Nagle nad zwieńczeniem monolitycznej budowli wyłoniło się gigantyczne Czarne Słońce.
Paradoksalnie jaśniało śnieżnobiałym, oślepiającym blaskiem z każdą chwilą
pochłaniającym szare chmury. Wreszcie niebo nad moją głową... zgasło.



Wiekowe sosny i stare dęby przerywają mileczenie smagane zrywającą się wichurą(?).
Liście brutalnie oderwane od życiodajnych gałęzi z miejsca przekształcają się
w plamy Czarnego Światła.

Nie słyszę już niczego poza smutnymi szeptami Samotnego Wiatru.
- "A teraz... przyjdź."




Monochromatycznhy zapis jednej z nocnych podróży umysłu.
Strzępy obrazów, dawno zapomniany zapach i przytłaczająca samotność
w dzikim, nieznanym (czy aby na pewno) świecie.

Pamiętam jeszcze Czarny Deszcz...
Dlaczego przypomina mi się to właśnie dziś?

Nie wiem... ale z całego serca pragnę tam wrócić i podążyć za jego wołaniem.







Zimno mi. Jest mi znów tak strasznie zimno.