Haha... to zabawne ile razy powracam to czegoś, co zaczęłam i zostawiłam rozgrzebane...Ale wracam z nowymi siłami, nowym życiem, nową sobą i nową historią do zapisania. Warto w życiu dojrzeć, uciec tylko po to, aby odnaleźć siebie, obrać kierunek, poukładać puzzle rozgrzebanej osobowości. Cholernie ciężko określić siebie, spojrzeć w lustro i powiedzieć: Tak, wiem, kim jestem, wiem, czego chcę. Ludzie mówią, że marzenia pozostają marzeniami, nie spełniają się jakieś nasze małe pragnienia <oczywiście kolosalnych to również dotyczy>. Utarło się przekonanie, że życie to nie film, że szczęście to iluzja... Nasuwa mi się pytanie: jak życie może nie być filmem skoro to człowiek zapisuje scenariusz, który nie powstał znikąd ? Film to zbiór obrazów, które poukładały się w całość w głowie jakiegoś reżysera, musiał go zarejestrować w codziennej egzystencji...Cóż, jeśli zapanujemy nad sobą to ludzki byt może stać się naszą prywatną ekranizacją. Marzenia się spełniają, te szalone jak i te zwykłe będące ludzką potrzebą np. akceptacji. Nie należy bać się powiedzieć, czego pragniemy... Przemilczane prośby nie zostaną wysłuchane... 

Dziękuje Ci.