Szaleni.

Od wielu dni nie mogłam się zebrać żeby dodać wpis. A tu nagle znalazłam stare zdjęcie i zastanawiam się czemu ja go wcześniej tutaj nie dodałam?! Jest przeurocze xd Mimo, że jak zwykle będę narzekać na jakość photobloga.

Hm, dawno mnie tu nie było. Chyba oczywistą rzeczą jest, że kończy się rok szkolny, wreszcie idą wakacje. Jeszcze tylko 1,5 tygodnia bezsensownych praktyk i moja noga nie postanie w tej szkole przez następne dwa miesiące. Coś pięknego.

Poza tym chyba moje życie wreszcie się ustabilizowało. Oczywiście są momenty w których jest cholernie ciężko, ale w życiu nie może być za dobrze. Wszystko musi zachować jakąś równowagę. Pomimo tych momentów w których lepiej byłoby zgasnąć jest tyle przepełnionych radością chwil, że aż trudno to wszystko zamknąć w kilku prostych słowach. Dzisiaj dwie sytuacje miały na mnie spory wpływ. Zaczęłam wszystko analizować.

     Patrząc na pewną, bliską mi osobę przypomniałam sobie swoje stare wpisy. Mimo, że byłam wtedy szczęśliwa brakowało tego jednego, istotnego elementu, a przecież nie można powiedzieć, że w pełni ułożyło się jakąś układankę jeśli czegoś w niej zabraknie. Tak samo jest z życiem. Mimo uśmiechu, ogólnego szczęścia, wspaniałych chwil nie zawsze można stwierdzić, że ma się już wszystko. Uwierz, że potrafię wyobrazić sobie jak się teraz czujesz. Samotność to jedno z najgorszych uczuć. Mówi się, że nikt z nas nie może się czuć w ten sposób- mamy przyjaciół, rodziny, znajomych, na ulicy ciągle ktoś nas mija obdarowując przy tym serdecznym uśmiechem. Jednak... czasami jest pełno ludzi tylko po to, by głębsza była samotność. My- mali ludzie w tak wielkim świecie. Jedyne czego potrzebujemy to kogoś, kto przejdzie przez ten świat razem z nami. Ale... skoro wiem jak się wtedy czułaś to wiem, że pewnego dnia spotkasz takiego kogoś, kto otrze Twoje łzy. Nie możesz w to wątpić. I w tym momencie mogę nawiązać do drugiej sytuacji... Zbyt często przyzwyczajamy się do tego jak jest, zapominając o tym, że codziennie musimy budować siebie od nowa. Ludzie strasznie boją się błędów, próby czegoś nowego, porażki. Ale jak można oczekiwać od 'życia jakiejkolwiek odmiany, szczęśliwego zakończenia skoro boimy się postawić krok naprzód czy też z góry nastawiamy się negatywnie? Strach jest tak paraliżujący, że nie chcemy zostawiać tego co już znamy. Wolimy być nieszczęśliwi, ale bezpieczni. A przecież nawet, gdy coś nie idzie po naszej myśli to... czy jedna bitwa decyduje o losach całej wojny? Nie sądzę. Każda kolejna czegoś nas uczy, nawet ta, którą przegraliśmy. Szczęście nie jest przecież stanem wiecznym, więc gdy już minie to co nam pozostaje? Wziąć się w garść, dopóki nie nadejdzie znowu, by sprawić, że człowiek uzna życie za najwspanialszy dar.

Popieprzyłam to wszystko. Za dużo myśli żeby je poskładać w jakąś jedną, sensowną całość. W mojej głowie wyglądało to lepiej.

Muzyka x

( chyba już było, jednak tekst pasuje do wpisu )

*

KOCHAM.

'Bo serce wie dla Kogo ma bić.

+ BURZA!

+ Niepowodzenia tworzą ludzi, albo ich łamią.

+ Najlepszego :) !