at least I tried?

Nie wiem jak to sie stalo. Nie wiem jak mam na imie. Nie rozumiem.

Witam w krainie umarlych. Rozszerzone zrenice przypominaja mi jak zniszczylem rok abstynencji.
Wlasnie teraz. Dzis. Mowilas, ze mamy tylko teraz, a ja wchloniety w dzwiek Twojego glosu przytakiwalem.
Skutek, przyczyna, wnioski? Tylko to mam. "Teraz" sie rozpadlo w obloki duszacego kurzu.
Z prochu powstalyscie, w proch sie obrocicie obietnice. Moje dla mnie. Ty nie zwyklas i szlag w Ciebie, 
bo przynajmniej mial bym co wypominac. Tak to moge tylko polozyc sie na ziemi, nie pierwszy raz juz dzisiaj.
I plakac, szlochac, wyc. Pieprzyc to, ze to nie meskie. Pieprzyc to, ze patrza zdenerwowani ludzie, ze 
osiemnastolatek pod metrem na trawniku placze pala papierosa i opowiada przez telefon bajki o bezplodnym kroliczku
ktory chcial tylko czuc sie kochany. Pieprzyc to, ze zlamalem wszystkie dane sobie przysiegi i nigdy nie wroca.
Tego mi sie pozwolilas pozbyc. Wlasnych ograniczen i hamulcow. Czy biegajac miedzy samochodami na srodku autostrady
patrzac w niebo, absolutnie bez leku bede drozdem? Brzydze sie klamstwem. Brzydze sie Toba, jesli mi je zarzucasz.
Uczucia, o ile, do cholery ktos prucz mnie je jeszcze ma sa absolutem. Tylko one sie licza. Nie da sie wmowic sobie uczuc.
Kamienie nie zrozumieja. Nie pisze do kamieni. Nie pisze do nikogo. Chce tylko zasnac tak, zeby sie nie pozygac, 
a do tego trzeba zapelnic czas. Marnowalismy go razem pieprzone pol roku. Niby niewiele, ale czy nie  za duzo na zmarnowanie?



Odeslac czy spalic, odeslac czy spalic? 
Pamiec.