ZGODA NA ROZCZAROWANIE

Nataniel miał dzisiaj szczepienie, bolało. Zacisnęłam zęby i starałam się zachować spokój, wystarczyło, że on był niespokojny. Po wszystkim wyszłam z gabinetu, dałam mu jeść, ubrałam, spakowałam do auta i wróciliśmy do domu. Wyciszył się jakieś dwie godziny później... 

Ostatnio mam dużo czasu na myślenie. Może nawet za dużo... Gdzieś pomiędzy nauką a dzieckiem, któremu poświęcam mnóstwo, a jednocześnie za mało czasu (chociaż mówią mi, że to nieprawda), myślę. Niby nic nadzwyczajnego, oczywiste oczywistości. Ale trwając w temacie szczepień i bólu, doszłam do wniosku, że najgorsze mój syn ma dopiero przed sobą. I że są różne rodzaje bólu. Wielokrotnie się zawiedzie i będzie cierpiał. Choćbym chciała, nie ochronię go przed światem, przed życiem... Przed życiem, które mu dałam i które dopiero stworzę... Każdy z nas musi swoje przeżyć. I tyle. Chociaż nie cierpię jego łez, nie ustrzegę go przed nimi, a i może sama będę ich powodem.

Nic nie jest pewne. Wiara w to, że czegoś lub kogoś można być pewnym, to zgoda na rozczarowanie. I zgoda na ból. Ale człowiek się godzi, bo chce wierzyć. Wierzy. Wierzy, że tym razem będzie inaczej. I niby jest, bo zawsze jest trochę inaczej, czasem lepiej, czasem gorzej. Na pewno inaczej. Niby wszystko w porządku, ale małe niedoskonałości w dużej ilości tworzą sporą zadrę.

I taka zadra jeszcze kilka razy wlezie za skórę mojego dziecka. A ja nic nie mogę zrobić, żeby go ochronić. I mnie nikt ochronić nie mógł.

Wiara, że nie będzie bolało, to zgoda na rozczarowanie.

Następne szczepienie odbędzie się 21 sierpnia.