Zerknął na mnie z uśmiechem i pogłaskał mnie po policzku.

- Może nie dziś - powiedział - ale jutro rano ...

Znów zwrócił się Jacoba.

- Ale jeśli jeszcze kiedykolwiek dostarczysz ją do domu skontuzjowaną - i wszystko mi jedno, czyja to będzie wina : czy poprostu się potknie, czy spadnie na nią meteoryt - jeśli jeszcze raz przywieziesz ją w gorszym stanie niz ten, w jakim do ciebie pojechała, to przyrzekam, że już następnego dnia będziesz biegał po lesie na trzech łapach. Rozumiesz mnie, kundlu?

Jacob zniósł oczu ku niebu.

- Akurat tam jeszcze kiedyś pojadę - mruknęłam.

- A jeśli jeszcze raz ja pocałujesz - ciągnął Edward - to, gdy tylko się o tym dowiem, złamię ci w jej imieniu szczęke.

- Co, jeśli sama będzie tego chciała? - spytał Jacob arogancko.

- Ha! - prychnęłam.

Edward już miał gotową odpowiedź :

- Jeśli zrobi to z własnej woli, nie bede miał prawa się wtrącać. Tylko jedna mała rada : zaczekaj, aż cię sama o to poprosi, bo z odczytywaniem mowy ciała nie jest chyba u ciebie najlepiej.
Jacob uśmiechnął się triumfalnie.
- Marzenie ściętej głowy - zawołałam.
- Oj, marzy chłopak, marzy - potwierdził Edward, kręcąc głową.
- Skoro już nasłuchałeś się moich myśli - stwierdził Jacob lekko poirytowany - to może wreszcie zawieziesz ją do lekarza?
- Jeszcze jedna sprawa - oświadczył Edward  wolno. - Będe o nia walczył. Powinnieneś to wiedzieć. Nie biorę nic za pewnik, uczuć Belli także, więc będe walczył, i to dwa razy ciężej od Ciebie.
- Świetnie - skomentował Jacob - Żadna przyjemność pokonać kogoś walkowerem.
- Ale nie obiecuję, że będe przestrzegał reguł gry - zaznaczył Edward. Jego głos zrobił się nagle mroczniejszy niż przed sekundą. - Ona jest moja.
Ich wymiana zdań była coraz ostrzejsza.
- Ja też niczego nie obiecuję.
- W takim razie powodzenia.
- Tak. Niech zwycięży lepszy.
- To mi odpowiada. Byle szczeniak nie ma przy mnie szans.