Nigdy nie zapomnieć jak wyprasować koszulę i że poranna kawa to najlepszy wybór. I nie wstydzić się za żadne słowo, za żadną drogę i żadny wybór. Nie wstydzić się siebie i swoich przekonań. To moje przekonania. Nie dać się zmienić i pragnąć zdobywać szczyty. Zostawić wszystko z tyłu jak zostawia się wspomnienia. Każda droga czegoś uczy, każdy zakręt jest potrzebny, by dotrzeć, tam gdzie chcemy. Jak mam głośniej powiedzieć, że nie warto, jak przekonać, że z perspektywy lat, ta walka nie ma sensu i wcale nie będzie lepiej? Każdy musi przekonać się na swojej skórze, że niektóre drogi są nie do pokonania, a niektórych traw nie da się wykosić. Nawet drzewa się zmieniają. Żaden liść nie rośnie na nich tak samo. A teraz te liśćie spadają. I niech spadają. I niech serce czasem zapłacze i niech cieszy się równie mocno. Czasem wchodzisz na jedno drzewo kilkanaście razy, żeby przekonać się, jak wysoko możesz być. Ale to dalej to samo drzewo. Po kilku razach myślisz sobie, że już Cię nic nie zaskoczy i to drzewo już nie jest tak fascynujące, jak wcześniej, jak za pierwszym razem. Ale zawsze będziesz je dobrze wspominać, bo przecież dało Ci wiele szczęścia, chociaż jeszcze więcej zabrało (te poobijanie kolana w czasie upadku). Nie chcę bać się bólu, bo po bólu przychodzi tylko ukojenie. Nie chcę zapomnieć o tym, co dla mnie ważne i wiem, że każdy został stworzony do miłości, a na początku to każdy musi pokochać siebie, bo to ze sobą spędzi się całe życie. Tylko nie wstydzić się za żadne słowo. I jeśli się powtórzyłam, to znaczy że to była prawda. Rozkochać w sobie życie, ale na drzewa już nie wchodzę, nie wiem po co miałabym? Parę osób pożegnałam, jest tu więcej przestrzeni, nawet Archimedes wtedy by nas nie podzielił (?) Przestałam podpalać ten ogień. Każdy ma swój kres. Nic nie płonie wiecznie. Nawet drzewa. Chociaż niektóre kocha się bardziej niż inne, ale tylko gdy są. Dziwnie zmieniają się pod wpływem temperatury, ludzi, myśli. Stają się zimne i nieobliczalne. A ja chcę drzewa stabilnego, drzewa prawdziwego, które będzie tylko dla mnie. I czekać na nie warto, bo skakanie z kwiatka na kwiatek nie jest na moją kondycję. Będę wtedy o nie dbać. Obiecuję.