[?]

Mam jeden wielki problem. Głupi problem.

Męczy mnie od kilku dobrych miesięcy, czasem maleje, czasem narasta...

Nie umiem sobie z tym poradzić, to dość nietypowy kłopot.

Niektórzy mogą pomyśleć: "Eeee, głupia, nie wie, co to problem...".

Fakt. Ale w tym wieku bardzo poważne problemy rzadko się pojawiają.

Otóż...

Boję się zdrady, panicznie się boję.

Zazdrość panuje nade mną, a nie ja nad nią.

Zabija mnie, powoduje kłótnie w moim związku, których później żałuję.

To wszystko dlatego, że nie chcę stracić chłopaka, którego tak bardzo kocham.

Nie mam powodów do zazdrości, nie mam żadnych dowodów zdrady itd, a jednak się boję.

Zazdrość ciągnie za mną szereg różnych emocji, nad którymi nie panuję.

Wściekłość, płacz, smutek, krew bucha do mózgu, szał...

Chore, tak.

Nie byłam taka nigdy.

Może to coś znaczy? Może to znaczy coś poważniejszego, niż przelotny związek?

I nie uważam, że problem jest w Bartku.

Problem jest we mnie.

On stara się mnie rozumieć, pomóc. Na nic. Nie umiem pojąć.

'Nie zdradzę Cię!' - uważam, że słowa są puste, bo nie potrafię ufać. Nie do końca.

Można mówić jedno, robić drugie...

Nie uważam też, że Bartek mógłby mnie zdradzić. Nie dopuszczam do siebie tej myśli, ale różnie może być.

Wiem, że on nie jest raczej z tych, którzy przebierają w dziewczynach.

Stały w uczuciach, często ma racje, postępuje bardziej dojrzale niż ja, choć nie zawsze.

Ale niewiadomo, jak może być w przyszłości... Jutro, pojutrze, za tydzień, rok...

Nie wiem, jak mam się pozbyć tego strachu, usunąć go, zabić.

Chyba nigdy ta panika mnie nie opuści.