stay

Kiedyś myślałam, że to ten palący ogień. Teraz wiem, ze to spokoj. Część czegoś znacznie głębszego. Wizja nie ciała, tylko tego co jest pod nim. Chęć dotknięcia od środka. Przeniknięcia i złączenia. Marzenia wspólne i osobne. Dwa światy, jedno szczęście. Dużo powietrza i brak tchu. Przyjaźń, wsparcie, zrozumienie, motywacja. Szczerość. Przewidywalność. Szczęście. Ale przy tym wszystkim potrzeba przestrzeni. Czasu dla siebie. Odpoczynku mentalnego. Nie na długo. 

To jest jeden z tych rzadkich momentów kiedy wiem, ze nic nie chce zmieniać. I to nie jest tak, ze zaczelam mniej wymagac od siebie i od życia, nie jest tak, ze obniżam poprzeczke. Ciesze sie z małych rzeczy, spełniam malutkie marzenia, jestem szczęśliwa.