Wieczorne rozmowy z pewną osobą skłoniają mnie do głębokiego myślenia.. Zdałam sobie sprawę, jak wiele posiadam, jak wiele posiada każdy z nas. Choćbym była w niewiadomo jak złej sytuacji.. zawsze przecież może być gorzej, prawda? A skoro już żyjemy, to coś musi być tego powodem. Drażnią mnie osoby użalające się nad swoim życiem. Nie chcę tym nikogo urazić, ja też mam gorsze dni, ale wszystko ma swoje pozytywne strony. Nie mówię, że trzeba być od razu wielkim optymistą, ale bez przesady, trochę realizmu, wiary w siebie i uśmiechu! Widząc uśmiechniętych ludzi na ulicy, od razu cieplej się robi na sercu, a ostatnio jest ich niestety coraz mniej.. A jak jest u mnie? IDEALNIE. Może piszę tak dlatego, że nie mam gdzie wyładować mojej radości i mojego szczęścia, więc przeleję wszystko tu, żeby spróbować zarazić tym innych. Może. Może doceniam bardziej rzeczy i osoby wokół mnie, bo boję się znów czegoś stracić? Może. Wszystko dzieje się za szybko, nim się obejrzymy, będziemy mieli dwa razy mniej niż teraz i zatęsknimy za tym, co mieliśmy wcześniej. Jeszcze będziemy żałować, że nie potrafiliśmy tego docenić. Mimo wszystko życie to najcenniejszy skarb, jaki mogliśmy dostać. Gdyby nie ono, nie byłoby nic - ludzi, zwierząt, ziemii, NICZEGO.. nie leżałabym teraz z laptopem w łóżku i nie pisała tej notki. Nie wiem, co mnie bierze na takie rozmyślania. Do pełni szczęścia brakuje mi dwudziestu dni, a za miesiąc już mnie tu nie będzie. Zdecydowanie wszystko za szybko się dzieje, ale jest dobrze, Bardzo Dobrze, NAJLEPIEJ!

Ludzie są wiecznie niezadowoleni. Kiedy mają niewiele, chcą więcej. Jeśli mają dużo, chcą jeszcze więcej. A kiedy to już osiągną, tęsknią za prostym, skromnym życiem. 

prawda