Witam! :* Troszkę długo nas tu nie było. Ale powracamy, z nową dawką opisów :* Mam nadzieję, że się Wam spodobają.

Dźwięk Jego głosu przyprawia mnie o dreszcze.

To nie tak, że jestem ponad to. Ja tylko wyłączyłam je, wyłączyłam uczucia. Nie tak na stałe, wiem że wrócą. Wszystko wraca. Zwyczajnie przez chwilę chce czuć się silna, chce czuć że kontroluje swoje życie, decyzje, czyny. I wiem, że tak jest. Póki co ja tu rządzę.

"I coś pękło między nami, coś jak mięśni zanik, nie pozwala dojść do siebie"

Skromność jest dla tych, którzy nie mają specjalnych właściwości.

"Wziął klucz, trzasnął drzwiami, wyszedł zabić swój krzyk, zabić ból, wstyd. A ty śpij, odpocznij."

I choćby wszystko zawiodło... Jeden mały gest nadal może zdziałać najwięcej.

Wybacz, że nie jestem taka jak wszyscy, że potrafię ukrywać swoje uczucia wśród ludzi, a wracając do domu rycze jak małe dziecko. Wybacz, że jesteś moim całym światem i że potrafiłam Cię pokochać jak nikogo innego. Wybacz, że jestem szczera, czasem aż nazbyt, że jestem wybuchowa, czasem naiwna i nieogarnięta. Wybacz, że po prostu jestem sobą...

Najgorsze są te sprzeczności, które kryją się we mnie. Bo wiesz, w jednej chwili tak mocno go pragnę, po prostu aż modle się do Boga żebyśmy znów mogli być razem, żebym mogła przytulić się do niego, usłyszeć te wszystkie czułe słówka. Ale za chwilę nadchodzi taki moment, że chcę go wymazać z pamięci, chcę wyrzucić tą miłość, gdzieś daleko, tak żeby już nigdy nie wróciła, ani ona, ani żadne wspomnienia o nas, chciałabym tak żeby to tkwiło gdzieś głęboko jakby zakopane pod ziemią.

Chciałabym do ciebie się przytulić ostatni raz. Znów poczuć sie bezpieczna i że cały mój świat jest obok mnie. Chciałabym ale nie mogę...Jeśli bym się przytuliła już nigdy nie chciałabym odejść.

Brak mi słów, patrzę tu, mówię kumplom o tobie ciągle, ale znów widzę Cię i nic nie robię.