KILOMETRY

Kilometry

https://www.youtube.com/watch?v=ivSV8GtAWxE

przeczytaj zanim zapytasz klik [email protected] FANPAGE PYTANIA

Cza­sami... nie dzielą la­ta świet­lne, na­wet gdy ki­lometrów spo­ro. Dzieli tyl­ko kil­ka słów, które są przed nami. 

Są i ta­cy ludzie, od­da­leni od nas o czte­rys­ta ki­lometrów, a mi­mo to ich bu­dujące słowa fun­da­men­tują uśmiech na twarzy. 

Nie ocze­kuje od Ciebie wiele. Tyl­ko bądź. Możesz być set­ki ki­lometrów stąd mogę Cie już nig­dy nie zo­baczyć, ale pot­rze­buje tej świado­mości ze jes­teś gdzieś na tym sa­mym świecie co ja. 

Ciałem dzieli nas kil­ka­set kilometrów.A ser­cem? To kwes­tia centymetrów.

Budzę się w no­cy i chodzę na pal­cach by Cię nie zbudzić..Ciag­le tyl­ko za­pomi­nam, że śpisz set­ki ki­lometrów stąd.. 

Na­wet jeżeli od­da­lisz się na ty­siące ki­lometrów od ko­goś, kto wie­rzy, że do niego przy­należysz, i tak zos­ta­niesz z nim związa­ny na zawsze. 

Nie jest prawdą, że tęskno­ta nas za­bija. Ona spra­wia, że nasza miłość jest sil­niej­sza, praw­dziw­sza, dojrzalsza...Zro­zumiałam to, gdy po miesięcznej rozłące, po­konałam dzielące nas ki­lomet­ry i zo­baczyłam twoją uśmie­chniętą twarz. Dla ta­kich chwil war­to czekać. 

Miłość przez­wy­cięża ki­lomet­ry krzyczące tęsknotą 

Nieważne jak da­leko, ile ki­lometrów jes­teśmy od siebie, ale ważne jak blis­ko są nasze serca. 

Bez względu na ilość ki­lometrów, które nas dzielą do­tyk mo­jej dłoni będzie dla Ciebie zaw­sze tak sa­mo ciepły.

Mi­mo tych ki­lometrów ja czuję Cię obok, wiem, że jes­teś ze mną, że mnie wspierasz. Siadam so­bie cza­sami, zaz­wyczaj z kawą i wyob­rażam so­bie, że z Tobą roz­ma­wiam, co byś mi wte­dy po­wie­działa, jak się śmiała. Jes­teś dla mnie tu­taj w każdej se­kun­dzie życia w ta­kim sa­mym stop­niu, jak wte­dy kiedy na prawdę byłaś obok mnie i trzy­małaś mnie za rękę. 

Nig­dy nie po­myślałabym, że będę kiedyś tak kochać, żeby poz­wo­lić ukocha­nej oso­bie wy­jechać, tak ufać, żeby uwie­rzyć, że po­mimo ty­siąca ki­lometrów to przet­rwa.
Jed­nak, po­jawił się On. 

Co­raz bar­dziej prze­rażała mnie ta świado­mość ,że nie pot­ra­fiłam wyt­rzy­mać dnia bez je­go wi­doku,bez roz­mo­wy z nim. Poczułam,że przy nim mo­ja dusza odzys­kała spokój , a ser­ce har­mo­nie. Brak je­go obec­ności po­wodo­wał,że na no­wo rodził się we mnie lęk ,niepokój. Wo­lałam hu­ragan spo­koj­nych uczuć będąc przy nim, niż to aby znaj­do­wał się cho­ciażby ki­lometr ode mnie.